Nowe hobby, krótkofalarstwo.

Co to jest krótkofalarstwo?

Wikipedia podaje definicję:

„Krótkofalarstwo (ang. ham radio, Amateur Radio – radiowa służba amatorska) – hobby polegające na nawiązywaniu łączności radiowych na wydzielonych pasmach radiowych – od fal długich, poprzez średnie, krótkie i ultrakrótkie do mikrofal, między krótkofalowcami przy pomocy radiostacji, potwierdzaniu łączności za pomocą karty QSL, uczestnictwie w zawodach krótkofalarskich, jak również konstruowaniu urządzeń radiowych i antenowych do nawiązywania łączności.

Osobną grupę krótkofalowców stanowią nasłuchowcy (SWL).”

Dla przeciętnego Kowalskiego krótkofalarstwo i CB Radio to jedno i to samo.

Jednak różnice są bardzo istotne.

CB – jest pasmem obywatelskim, dostępnym dla każdego, czego efekty można posłuchać chociażby na kanale 19.

Krótkofalowcem zostaje się po zdaniu egzaminu państwowego i otrzymaniu Świadectwa Radiooperatora w Służbie Amatorskiej, co sprawia ze jest to hobby elitarne.

My krótkofalowcy, jako jedyni spośród wszystkich służb korzystających z urządzeń radio-nadawczych mamy wyjątkowy przywilej – możemy pracować na urządzeniach wykonanych własnoręcznie, podczas gdy CB Radio musi spełniać warunki homologacyjne.

Każdy nowy radioamator otrzymuje własny niepowtarzalny w skali światowej znak wywoławczy, który zapisany jest w Pozwoleniu Radiowym.

Każdy znak składa się z trzech części, prefiksu (zależnego od kraju), numeru (najczęściej oznaczającego dany wycinek kraju – Polska posiada 9 okręgów), oraz dwu-, lub trzyliterowego sufiksu.

SO8ABC oznacza SO-Polska, świadectwo klasy C, 8-okreg, oraz trzy litery sufixu.

*) Dane zostały zaczernione ponieważ uznałem je za wrażliwe.

 

Krótkofalowcy maga pracować na ponad 12 pasmach zaczynając od fal średnich, kończąc na milimetrowych, natomiast CB Radio tylko i wyłącznie na podstawowej tzw. czterdziestce. Co sprawia, że jego zasięg jest raczej regionalny. Pomijam tu pracę na „wstęgach”.

Mimo tego, że komunikacją zawładnął wszechobecny internet i telekomunikacja mobilna (poczta e-mail, Skype, CB-Radio), to w przypadku tych sposobów komunikacji nieistotna jest droga i sposób, w jaki informacja zostanie przesłana z punku A do B. Istotna jest tylko sama informacja.

W przypadku krótkofalarstwa jest na odwrót – istotny jest sposób, w jaki informacja została przesłana (zastosowany sprzęt, emisja, rozwiązania konstrukcyjne, anteny itp), a sama informacja nie ma w 99,9% przypadków najmniejszego znaczenia. Ten fakt znajduje swoje potwierdzenie w rzeczywistości – łączność między krótkofalowcami zostaje zaliczona w przypadku przekazania tylko znaków wywoławczych i raportu o słyszalności. Potem jeszcze wymiana kart QSL potwierdzających łączność i w ten sposób kraj, kontynent lub wyspa trafia na konto krótkofalowca jako kolejne trofeum lub punkt do dyplomu.

 

W krótkofalarstwie krajem może być część administracyjna jakiegoś regionu, państwa lub wyspa. Takich krajów na liście DXCC jest ponad 300. Pierwszą setkę robi się dość szybko. Są to kraje, w których krótkofalowców są tysiące, łatwo ich spotkać aktywnych na pasmach. Druga setka to już poważny wyczyn. Zalicza się kraje, w których jest niewielu krótkofalowców, ale jednak są. Trzecia setka to zadanie na resztę życia. Wyczekuje się przy radiostacji godzinami szukając słabych sygnałów w nadziei trafienia na rzadki lub bardzo daleki kraj. Trzeba czytać dzienniki DX-owe (DX-cluster), gdyż nigdy nie wiadomo kiedy trafi się na ekspedycję specjalnie wysłaną do kraju, w którym krótkofalarstwo nie może funkcjonować normalnie z różnych względów (zwłaszcza politycznych).

Każdą przeprowadzoną łączność krótkofalowcy potwierdzają kartami QSL.

Są one wielkości pocztówki i umieszcza się na nich dane takie jak: data , godzina , czestotliwosc itp.

Szata graficzna kart jest natomiast dowolna i zalezy tylko od wyobrazni projektanta.

Szczegolnie cenne sa karty otrzymane z trudno dostepnych krajow , zadkich ekspedycji ,czy tez niewielkich wysp.

Przykłady kart QSL w mojej kolekcji (SP8 20-121 to mój drugi znak SWL):

 

Krótkofalarstwo polega na eksperymentowaniu

To hobby ma wiele dyscyplin. Są wśród nas osoby które upodobały sobie pracę na falach średnich i krótkich. Główną cechą tego zakresu jest to, że udaje można bez problemu nawiązywać łączności międzykontynentalne (DX) na dystansach rzędu tysięcy kilometrów dysponując tylko prostymi urządzeniami o mocy od kilku watów (QRP) i zwykłymi antenami drutowymi!

Krótkofalowcy mogą budować urządzenia o mocach maksymalnych w okolicy kilowata (w zależności od przepisów w danym kraju). W Polsce na dzień dzisiejszy jest to 500 Watów, a w szczególnych wypadkach można otrzymać zezwolenie 1500 Watów. Aby otrzymać takie zezwolenie należy wykazać się dużymi osiągnięciami.

Są wśród nas osoby, które upodobały sobie pracę w zakresie fal ultrakrótkich. W tym paśmie krótkofalowcy najczęściej używają małych urządzeń przenośnych lub samochodowych, mogących współpracować z tzw. przemiennikami tj. urządzeniami montowanymi na wysokich obiektach, odbierającymi ich sygnał i nadającymi powtórnie z większą mocą. Powoduje to zwiększenie zasięgu do kilkuset kilometrów. Na UKF-ie krótkofalowcy korzystają ze swoich satelitów (jest ich kilkadziesiąt i co jakiś czas wysyłane są nowe). Można przeprowadzić łączność z astronautami ze stacji ISS. Jest taki zwyczaj, że co najmniej jeden z astronautów każdej misji jest krótkofalowcem. Na stacji ISS jest zainstalowany przemiennik krótkofalarski.

Krótkofalowcy mają do wyboru wiele emisji, jakimi mogą pracować.

Najpopularniejsze to: komunikacja foniczna (SSB, FM), komunikacja telegraficzna (CW) i cyfrowa (RTTY, PSK, APRS, PacketRadio, DRM). Krótkofalowcy cały czas pracują nad rozwojem nowych sposobów komunikacji. Ze zrozumiałych względów ta dziedzina krótkofalarstwa rozwija się najszybciej.

Emisje cyfrowe umożliwiają przesyłanie wszystkich typów danych komputerowych w tym dźwięku i obrazu. W czasach, gdy Internet dopiero raczkował, krótkofalowcy mieli już swoje bramki radiowo-internetowe, łączące ich za pośrednictwem sieci z całym światem. Nie-krótkofalowcy o tym nawet jeszcze nie marzyli.

Krótkofalowcy mają swoje organizacje zrzeszające. W Polsce jest to Polski Związek Krótkofalowców. PZK reprezentuje krótkofalowców przed administracją państwową jak również na arenie międzynarodowej. Nadrzędną organizacją międzynarodową jest IARU. Krótkofalowcy w całym kraju mają swoje kluby. Wiadomo mi o istnieniu ponad dwustu. Prawie wszystkie kluby zrzeszone są Polskim Związku Krótkofalowców.

W Puławach istnieje obecnie tylko wirtualny klub www.krotkofalowcy.pulawy.pl.

Jednakże w przeszłości istniał Harcerski Klub SP8ZKG.

Krótkofalarstwo to też sport. Organizowane są liczne zawody operatorskie.

Krótkofalowcy są ostatnim sposobem komunikacji w czasie klęsk żywiołowych. W czasie powodzi w Polsce w 1997 i 2010 roku, podczas kataklizmów wywołanych tsunami w Azji, w Australii i w Japonii służyli bezinteresowną pomocą gdyż profesjonalne służby zawiodły lub miały ogromne problemy.

 

Wśród nas krótkofalowców są również znane osobistości, m.in:

Marlon Brando – aktor.

Książe Yousuf AL.-Sabah – rodzina królewska Kuwaitu.

Król Hassan II – król Marokka.

Juan Carlos – król Hiszpanii.

Bhumiphol Adulayadej – król Tajlandii.

Husain – król Jordanii

Noor – królowa Jordanii.

Carlos Saul Menem – prezydent Argentyny.

Rajiv Ghandi – prezydent Indii.

Joe Taylor – fizyk, laureat Nagrody Nobla.

Jurij Gagarin – pierwszy kosmonauta.

Peggy Whitson – kosmonautka z ISS.

Sergiej Treszew – kosmonauta z ISS.

Walerij Korzun – kosmonauta z ISS.

Denis Tito – miliarder, kosmonauta – turysta

 

Aby zostać krótkofalowcem należy poszukać najbliższego klubu lub oddziału PZK. Tam koledzy z chęcią przybliżą przyszłemu adeptowi zagadnienia związane z krótkofalarstwem i pomogą w staniu się częścią ogólnoświatowej rodziny krótkofalowców. Większość krótkofalowców „siedzi” w tym temacie dożywotnio. Jeśli spróbujecie tego hobby, zrozumiecie, dlaczego to tak wciąga.

Życzę wam tego z całego serca.

Do usłyszenia na falach eteru.

Łukasz Górecki

SO8ABC

VY 73